Vorige week stond ik in de auto op de Parkweg voor een verkeerslicht te wachten. Naast mij kwam op de fietsstrook een duofiets aan rijden. Met twee trotse fietsers op het zadel en met vier voeten op de trappers. Met veel sympathie keek ik er gedurende die paar seconden naar. Die sympathie groeide tot een gevoel van trots toen ik het bord achterop de duofiets zag. Een bord met alle gulle schenkers en donateurs die aan de aanschaf van die duofiets hadden meegewerkt. Waar onder ook het Koepelfonds. En laat ik daar nu net secretaris van zijn. Het Koepelfonds heeft de afgelopen jaren al twee maal een bijdrage overgemaakt naar de stichting die de twee duofietsen beheert. Deze speciale fiets is een in zijn eenvoud prachtig en zeer doelmatig vervoersmiddel. Inwoners met een fysieke of psychische beperking worden door deze fiets in staat gesteld te genieten van lekkere fietstochtjes in en buiten de stad. Genieten van de stukjes natuur buiten onze stadsgrenzen, maar ook lekker even deel uitmaken van het volle leven in straten en pleinen. Voor de toegankelijkheid en de inclusiviteit is het een fantastisch instrument. Want ook de contacten met de vrijwillige begeleider en duo-fietser zijn goud waard en mogelijk zelfs duurzaam. Lof derhalve aan die vrijwilligers en lof aan het bestuur van de stichting duofiets. Zij kunnen nog veel trotser zijn dan de secretaris van het Koepelfonds.

Op 8 mei werd het lang verwachte boek over de geschiedenis van de weggevoerde joodse bevolking in onze gemeente gepubliceerd. Een indrukwekkende bijeenkomst in het raadhuis in Leidschendam. Indruk maakte vooral de presentatie van Judith Belinfante, directeur van het Joods Historisch Museum in Amsterdam. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was het joodse gezin waarin ze opgroeide woonachtig in Voorburg, aan het Westeinde. Het is een wonder dat het gezin de oorlog overleefde. Met het boek kwam ook het project Stolpersteine in Leidschendam-Voorburg ten einde. Dit project, opgezet door voormalig burgemeester Michiel van Haersma Buma die bij zijn afscheid hiervoor een budget ontving, heeft de afgelopen jaren voor alle meer dan 200 weggevoerde en vermoorde joodse inwoners een Stolperstein gelegd, in vertaling struikelstenen genoemd. Bij heel veel huizen in de oudste delen van Voorburg, Leidschendam en Stompwijk zijn die messing stenen van 10 bij 10 centimeter in de stoep gemetseld. Hun namen, geboortejaar en de plaats en datum van hun dood zijn er in gegrift. Als een blijvend gedenkteken voor die inwoners die werden vermoord of door ontbering stierven, alleen maar omdat ze joods waren. Uit het huis waarin ikzelf woon is in oktober 1942 eveneens een joodse familie gedeporteerd, de familie Waisvisz. Eerst naar verzamelkamp Westerbork, toen door naar vernietigingskamp Sobibor. Het maakt nog altijd indruk om ze te zien liggen voor ons huis. Regelmatig staan mensen er even bij stil. Het Koepelfonds heeft een kleine bijdrage geleverd aan deze kleine herinneringsmonumenten voor onze joodse medebewoners. Zowel door een aantal van die struikelstenen te financieren, als door een bijdrage aan het net verschenen boek. Opdat we nooit vergeten!